Mayke: Mijn peuter eet niet, wat nu?
Mijn peuter eet niet: ontdek wat je kindje jou probeert te vertellen!
“Het is een fase!” zegt je buurvrouw. “Dat had mijn kleine Jake ook, gewoon negeren dan eet ze vanzelf weer beter”, vertelt een vriendin. En zo krijg je, gevraagd of ongevraagd, allerhande advies over hoe jij jouw peuter die al weken zijn mondje stijf dicht houdt weer aan het eten kunt krijgen. Maar hoe weet je nu of het inderdaad ‘gewoon een fase’ is, of dat er meer aan de hand is? En hoe zit het met voedingsstoffen? Wanneer moet je je zorgen maken?
Is het echt alleen een fase?
Hoe krijg ik mijn kind aan het eten? Een opvoedvraag die veel leeft bij moeders. Ik benader deze vraag met behulp van mindfulness en de Infant Mental Health visie. Vanuit de Infant Mental Health staat niet zozeer “het kind met een probleem” centraal, maar de interactie tussen jou en je kindje. Is het gedrag een fase of is er meer aan de hand?
Daarbij kan iets wel een fase zijn, maar wat als jij als moeder enorme stress ervaart, het eten geen gezellige aangelegenheid meer is en de sfeer in huis beïnvloed? Dan kan het wel ‘normaal’ zijn, maar is hulp toch gewenst. In het voorbeeld hieronder laat ik je zien hoe ik te werk ga en we samen werken aan een oplossing.
Als Naomi weigert te eten…
Laatst kwam moeder Janneke bij mij samen met haar dochtertje Naomi (2,5 jaar). Naomi at al weken nauwelijks. Zodra haar bordje voor haar neus werd gezet, duwde ze het weg en begon ze te mokken. In het begin probeerde Janneke haar te overtuigen toch wat te eten. Ze sneed groente, fruit en brood in leuke vormpjes, zong liedjes en trok gekke gezichten. Naomi was niet te overtuigen. Dus werd Janneke strenger. Ze moest toch iets eten! Ze dreigde: ‘Als je vanavond weer niets eet, krijg je geen toetje’. Het leek even te helpen, maar Janneke moest steeds meer (leuker, lekkerder) uit de kast trekken met dat toetje om Naomi ook maar iets te laten eten. Dus ging ze onderhandelen. Als je 3 happen eet, dan krijg je een toetje. Het ging van kwaad tot erger. En dus kwam ze bij mij.
Hoe ik Janneke en Naomi weer op weg hielp
Toen ze binnenkwamen zag ik een moeder met een vriendelijk meisje dat me met grote ogen aankeek. Ik begon een gesprek met Janneke en lette daarbij op wat Naomi deed. Wat me direct opviel was dat Naomi eigenlijk best nieuwsgierig was, maar Janneke haar weinig ruimte gaf om te ontdekken. Ze vertelde dat Naomi zo’n plakker was en niets liever wilde dan dat ze even los kwam. Maar wat ik zag wees op iets anders.
Na 3 sessies, waarin Naomi zich steeds vrijer voelde om te ontdekken en ik met Janneke praatte, kwam boven tafel wat er speelde. Ongeveer 4 maanden geleden was ze Naomi kwijtgeraakt op een marktje, tijdens een vakantie in Spanje. Het was maar kort en een lieve Spaanse vrouw had Naomi bij de hand genomen en haar snel terug bij haar moeder gekregen. Naomi leek weinig last te hebben gehad van het voorval. Janneke daarentegen was enorm geschrokken en hierdoor onbewust en onbedoeld heel beschermend geworden. Onderliggend was de overtuiging van Janneke dat ze had gefaald en dat wilde ze vanaf nu kosten wat het kost moest voorkomen. Naomi mocht niks meer zonder haar moeder, want stel dat ze haar weer kwijt zou raken en Janneke dus weer zou falen.
Jouw invloed op het gedrag van je kindje
Jannekes reactie was begrijpelijk, maar had wel gevolgen voor haar relatie met Naomi en de sfeer in huis. Iets wat op vakantie was gebeurd en toen leek opgelost, veroorzaakte eenmaal thuis in Nederland een probleem. Want vlak na de vakantie ontstond het eetprobleem. Naomi’s weigering aan tafel bleek vooral een roep om zelfstandigheid. Veel kinderen gebruiken hiervoor eten of bijvoorbeeld slapen, omdat ze hier een zekere mate van controle kunnen uitoefenen. Als je dan aan de slag gaat met een methodiek om eten te stimuleren, kan het zijn dat je de oorzaak mist en het niet voldoende effectief is of er een nieuw probleem ontstaat.
Samen werkten we aan het vertrouwen van Janneke in zichzelf en in Naomi. Naomi wilde namelijk ook weer meer vertrouwen van haar moeder! Ik introduceerde ‘democratisch opvoeden’ waarbij moeder en kind leren om samen beslissingen te maken. Zo kreeg Naomi de zelfstandigheid waar ze zo’n behoefte aan had en werd hun relatie sterker. Wat betreft eten kreeg Naomi meer inspraak. Daarnaast betrok Janneke Naomi bij het bereiden van de maaltijden, waardoor eten een gezamenlijke activiteit werd waar ze nog steeds allebei veel plezier uit halen.
Gedrag is communicatie
Het voorbeeld hierboven illustreert dat de oorzaak niet altijd is wat je denkt. Gedrag van kinderen is slechts communicatie. Als we alleen werken met gedrag en dit ‘behandelen’ zoals vaak gebeurt, missen we de kans om echt te zien wat er speelt en ons kindje verder te helpen in de ontwikkeling. Als het je lukt als moeder om te leren luisteren naar wat je kindje jou probeert te vertellen en ontwikkel je meer zelfvertrouwen in het moederschap.
Deze gastblog is geschreven door Mayke, 32 jaar en moeder van 2. Mayke is pedagoge en mindfulnesstrainer en heeeft zich gespecialiseerd in het begeleiden van moeders met jonge kinderen op het gebied van stressreductie en lichte opvoedproblematiek. Hiervoor gebruik in onder andere de IMH-visie, wat staat voor Infant Mental Health. Haar missie is: samen met moeders werken om hun kindje in balans te krijgen en hen die zelfverzekerde ontspannen moeder die ze graag willen zijn. Benieuwd hoe ik jou kan helpen met een specifieke vraag? Of behoefte aan meer rust in de opvoeding? Ik help je graag! Neem voor meer informatie een kijkje op mijn website. Ook deel ik op Instagram regelmatig voorbeelden en ideeën om jou die mindful mama te krijgen.