Inmiddels was ik al ruim 39 weken zwanger van mijn tweede kindje. Mijn zoontje was met 40 plus 6 geboren. Dus ik had nog even, dacht ik. Tot ineens mijn vliezen braken, om 12 uur ‘s middags.

De laatste weken van mijn tweede zwangerschap vielen me zwaar. Het ongekend warm, al weken was het dagelijks meer dan 30 graden. Met 37 weken was ik er eigenlijk al helemaal klaar mee. Ik had al dagen voorweeen en mijn baby was al ver ingedaald. Ik bewoog nog moeizaam en mijn buik voelde zwaar. Toch heb ik het nog even vol moeten houden. Mijn zoon werd geboren met 40+3.

Wist ik bij mijn eerste bevalling niet goed wat me te wachten stond, bij de 2e wist ik het maar al te goed. De angst voor de pijn was groter. Hoe langer de bevalling uitbleef, hoe ongeduldiger ik werd. Zo graag wilde ik dat het voorbij was. Mentaal was de aanloop naar deze bevalling zoveel zwaarder dan de eerste keer. Mijn geduld werd op de proef gesteld. Wat was mijn opluchting groot, bij het breken van mijn vliezen. Eindelijk was het einde in zicht.

Eindelijk was hij daar, mijn zoon! De bevalling was goed verlopen en opeens was ik moeder. Wat had ik hier naar uitgekeken! Onwennig hield ik hem vast en keek ik naar hem, opslag verliefd. Vol energie, door de adrenaline van de bevalling, maar met een lichaam dat vreemd aanvoelde. De kraamtijd was begonnen.

Vijf maanden geleden is onze dochter Yente geboren. De gehele moederbrigade was het er van te voren over eens: ,je leven wordt nooit meer hetzelfde’. Maar hoe het zou veranderen daar verschilden de meningen nog al over. Variërend van ‘bereid je maar voor op maanden zonder slaap’ tot de meest zoetsappige moederliefde verhalen.