Mijn Bevalling deel II

Wist ik bij mijn eerste bevalling niet goed wat me te wachten stond, bij de 2e wist ik het maar al te goed. De angst voor de pijn was groter. Hoe langer de bevalling uitbleef, hoe ongeduldiger ik werd. Zo graag wilde ik dat het voorbij was. Mentaal was de aanloop naar deze bevalling zoveel zwaarder dan de eerste keer. Mijn geduld werd op de proef gesteld. Wat was mijn opluchting groot, bij het breken van mijn vliezen. Eindelijk was het einde in zicht.

De laatste loodjes 

Mijn zwangerschap was voorspoedig verlopen. Ik had nauwelijks last van kwaaltje en had nog lang mijn dagelijkse bezigheden vol gehouden. Tot mijn verlof begon. Zodra ik thuis zat, begonnen de voorweeën. Het zorgen voor mijn oudste zoontje en het huishouden werd steeds zwaarder. Midden in een maandenlange hittegolf, met een baby in mijn buik die al weken was ingedaald. Ik was er al snel helemaal klaar mee. 

Mentaal had ik mij ingesteld op een vroege bevalling. Helaas bleek dit niet zo te zijn. Het kindje in mijn buik zat daar nog prima. Ik werd steeds minder mobiel, kreeg steeds meer last van de warmte, kon mijn zoontje al weken niet meer tillen en moest iedere middag even gaan liggen. Huilend zat ik bij de verloskundige. Ik kan niet meer! Uiteindelijk heeft ze mij met 40 weken gestript, in de hoop dat dit het laatste zetje zou geven. 

Gebroken vliezen

Helaas was dit niet genoeg. Nog meer voorweeen, een cm extra ontsluiting, maar verder gebeurde er niets. 3 dagen later heeft ze het nogmaals geprobeerd. Ook nu veel voorweeën tot gevolg. In de avond heeft mijn vriend een voetmassage gegeven. Ik had gehoord dat dit het breken van de vliezen kon stimuleren. Het proberen waard. En ja hoor uiteindelijk braken mijn vliezen en kwam de bevalling op gang! Mijn reactie: een lachbui van opluchting. 

GBS bacterie

Meteen hebben we de verloskundige gebeld. Ik was positief getest op de GBS-bacterie, na een griepje tijdens mijn zwangerschap. Het advies was om in het ziekenhuis te bevallen, aan een infuus met antibiotica. Zodra mijn vliezen gebroken waren, moest ik zo snel mogelijk aan de antibiotica. Door de open verbinding kon de bacterie vanaf dat moment mijn baby besmetten, met het risico op vele complicaties. 

Nog steeds twijfelde ik of ik wel naar het ziekenhuis wilde. Ik ben geen voorstander van antibiotica, zeker niet uit voorzorg. Het is een aanslag op mijn darmen en daar heb ik al genoeg problemen mee. Daarnaast duurde een volledige kuur, 2x 4 uur. Gezien de duur van mijn eerste bevalling, was ik ervan overtuigd dat ik deze tijd niet had. 

Echt kiezen kon ik niet meer, mentaal zat ik er doorheen. De angst dat mijn zoontje wakker zou worden, kreeg op het laatste moment de overhand. Een praktische overweging, gesteund door de medische adviezen. Ondanks dat ik niet overtuigd was van het nut, ging ik overstag.

Ziekenhuis

Op naar het ziekenhuis, terwijl de weeën langzaam op gang kwamen. Daar stonden we eerst bij een gesloten hoofdingang. We hadden er nooit over nagedacht dat deze in de avond gesloten zou zijn. Even googlen naar de nachtingang, weer de auto in en op naar de andere kant van het ziekenhuis. Gelukkig waren de weeën nog niet heftig, maar ze kwamen wel met steeds meer regelmaat en kracht. 

We melden ons bij de balie en worden naar de verloskamer gebracht. We kregen te horen dat het erg druk was geweest en dat we nog even moesten wachten op het infuus. De schoonmaak van de kamers ging voor. Ondanks het aandringen, omdat het haast had in verband met de duur van het infuus. Uiteindelijk duurde het nog meer dan een uur voor ik antibiotica kreeg. Op dat moment maakte ik me hier niet druk om, maar achteraf kan ik me hier wel boos om maken. De antibiotica was de enige reden dat ik überhaupt in het ziekenhuis was. 

Weeënstorm

Na een tijdje komt de verpleegkundige kijken. Ik mag nog even los van de sensoren, want de weeën zijn wel heel sterk maar komen nog met flinke tussenpozen. 

Nog even plassen dacht ik toen. Bij de eerste bevalling mocht ik pas persen, nadat ik had geplast. Ik wilde niet weer met persweeën op de wc belanden, want dat was echt geen pretje. Zodra ik bij de wc aangekomen was, kwam ik in een weeenstorm. Ik durfde niet meer van de wc af te komen. Bang dat mijn benen verkrampen tijdens de weeën. Met behulp van de verpleegkundige ben ik toch zelf naar mijn bed gelopen.

Vanaf toen ging het snel. Ik kreeg al persdrang aan het einde van de weeën en mocht mee duwen. Eerst op mijn zij en daarna op mijn rug. Na 2x echt mee persen was mijn zoon geboren. Het ging zo snel en voor ik het doorhad was het al klaar. Dit voelde heel plotseling, maar ook fijn. Eindelijk kon ik mijn zoon in mijn armen sluiten. 

Een soort van dan, want de navelstreng was zo kort dat hij nauwelijks op mijn buik kon liggen. 

Samen genieten

Niels was geboren! We kregen de ruimte om met elkaar kennis te maken. Een heel fijne ervaring. Voor minstens een uur verdwenen alle zorgverleners uit onze kamer en mochten wij genieten van Niels. Ondanks de vermoeidheid, het was immers midden in de nacht, was dit een heel mooi moment. Slapen kon nog wel even wachten. 

Weer naar huis

De GBS bacterie en de antibiotica zorgden ervoor dat we minstens 12 uur in het ziekenhuis moesten blijven ter observatie. Dit viel mee, tijdens de voorlichting was ons verteld dat dit 24 uur zou zijn. Dit gaf ons de tijd om nog even te slapen. Niet dat dit goed is gelukt. De adrenaline van de bevalling en nodig moeten plassen maar nog niet kunnen, maakte dat er weinig nachtrust was voor mij. Gelukkig had ik een volmaakt kindje, in zijn bedje naast me liggen. Het was echt geen straf om naar hem te staren. 

De volgende ochtend hebben we opa en oma gebeld. Zij pasten thuis op onze jongste zoon. Samen zijn ze naar het ziekenhuis gekomen om hun kleinzoon en broertje te bekijken. 

Na een check van de kinderarts mochten wij een paar uurtjes later ook naar huis. 

Het was tijd om te gaan wennen aan ons gezinnetje van 4!