Mijn bevallingsverhaal (Deel 1)

5 augustus 2015 is de dag van de geboorte van mijn eerste zoontje. Als ik hierop terugkijk, noem ik het vaak een zware werkdag. Wakker wordend om 6 uur met gebroken vliezen en afgesloten iets voor half 5 in de middag met mijn zoon in mijn armen. Zo klinkt het natuurlijk heel makkelijk, maar dat is een bevalling nooit!

Gebroken vliezen

Wakker worden met een natte onderbroek, dat was een rare gewaarwording. Zou vandaag dan echt de dag zijn? Een paar dagen eerder had ik voorweeen gehad. Ook toen had ik al de hoop dat het door zou zetten. Maar na een aantal uren stopte dit opeens weer. 

Eerst maar even naar de wc. Het vruchtwater bleef in kleine plasjes komen. Waar had ik dat kraamverband ook alweer gelaten? Oh ja die doos staat in de hoek van de kamer. 

Mijn vriend werd nu ook wakker en heeft me even geholpen.

Aangezien het 6 uur in de ochtend was en ik geen weeën had, ben ik maar weer in bed gaan liggen. Alle extra rust die ik nog kon pakken, helpt me straks makkelijker door de bevalling heen. Ondanks de adrenaline die door mijn lichaam gierde, heb ik nog even kunnen doezelen. 

Weeën

Langzaam kwamen de weeën op gang. Rond 7 uur toch maar de verloskundige gebeld. Lichte weeën met veel tussenpauze. ‘Neem je rust, ik kom rond 12 uur.’ Net klaar met een andere bevalling en met nog een huisbezoek op de planning, wilde ze graag eerst even langs huis. 

Dit maakte me wel onrustig. Niet weten wat er komen gaat en dan dit alleen door moeten maken. Mijn vriend was ondertussen naar zijn werk gegaan, want uitgerekend vandaag had hij zijn laptop daar laten liggen. Hij dacht thuis nog wel wat uurtjes te kunnen werken, voordat ik hem echt nodig had. Dit is niet gelukt trouwens. 

Ondertussen was ik ontzettend misselijk, mijn ontbijt kon ik niet binnen houden. In eerste instantie ben ik rustig gaan zitten met een tijdschrift en een puzzel. Rondwandeld tijdens de weeën. Ik voelde me vooral heel onrustig, niet wetend hoe lang het zou gaan duren en waar het zou eindigen. Helaas is dit voor iedereen zo verschillende, dat niemand me hierbij kon helpen. 

Ontsluiting

Rond 11 uur hield ik het niet meer. Ik had sterke beenweeen en kon niet goed meer op mijn benen staan tijdens de weeën. Ik ben naar boven gegaan, op bed gaan liggen en heb mijn vriend gevraagd de verloskundige te bellen. Ik had het gevoel dat het wel eens snel zou kunnen gaan. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor ze er uiteindelijk was. 

Rond 13 uur heeft ze mij getoucheerd, 8 cm ontsluiting. Het ging inderdaad snel!

Of ik nog naar het ziekenhuis wilde? Ik kreeg 5 min om een besluit te nemen. Eh nee, ik ga echt niet in een auto zitten met deze weeën!  

Aangezien alles soepel verliep tot dusverre, besloten we dat het een thuisbevalling zou gaan worden.

Ontspannen bevalling

Ontspannen is ontzettend belangrijk tijdens de bevalling. Ik vond het lastig om een houding te zoeken, liggen is dan altijd mijn eerste ingeving. De verloskundige stimuleerde mij om onder de douche te gaan zitten. Dit ontspant en rechtop helpt de zwaartekracht om het proces te versnellen. Ik liet me overtuigen en er werd snel een kruk/ keukentrapje gezocht waarop ik kon zitten. Een goede keuze. De weeën werden steeds zwaarder en onder de douche kon ik me makkelijk afsluiten en focussen op mijn ademhaling. Het opvangen van de weeën kostte veel concentratie, alle bewegingen en aanrakingen voelde als afleiding. Alleen onder de warme douche zitten, gaf mij de benodigde ontspanning waardoor ik het aankon. 

Wil je meer weten over een ontspannen bevalling? Lees dan hier meer: Ontspannen Bevalling

Persweeën

Ik weet nog dat de verloskundige binnenkwam en aangaf dat het niet lang meer zou duren. Spontaan begonnen de persweeën. Wat een sensatie was dat! De pijn was opeens weg, mijn buik ging op en neer en ik kon meegeven met de weeën. 

Helaas moest ik nog even wachten. Ik had al de hele dag niet geplast en persen met een volle blaas kan zorgen voor beschadigingen. Eerst naar de wc dus. Helaas kwam er niets en met persdrang plassen lukte me gewoon niet. Het katheter moest uitkomst bieden. Toen ook hier niets kwam, door de misselijkheid had ik nauwelijks durven drinken gedurende de dag, mocht ik eindelijk gaan persen. 

Ik vond het zwaar, maar het voelde vooral als hard werken, pijn had ik niet meer. Het duurde lang, een ijzersterke bekkenbodem door al het sporten. Na 1 uur persen stond de verloskundige klaar voor een knip. No Way! Dacht ik en deed nog 1x extra hard mijn best. Daar was hij dan, mijn zoon! Ik heb hem zelf aangepakt en op mijn buik gelegd. Wat een bijzonder moment!

‘Jij bent gemaakt om te baren!’ aldus mijn verloskundige.

Bevallen is als topsport

Ondanks dat de pijn heel zwaar is, voelde ik me na de bevalling als na een zware training. Wat had ik dit gevoel gemist! Mijn goede conditie heeft ervoor gezorgd dat het herstellen van de inspanning niet lang duurde. Vol adrenaline had ik het gevoel alles aan te kunnen. Een heftige werkdag had ik afgesloten met een zware training, mijn zelfzorg prioriteit nummer 1. 

Lichamelijk viel het herstel wel tegen. Wat was mijn lichaam, met name bekkenbodem en buik zwak. Hier ben ik heel erg van geschrokken. Ik had me hier niet goed op voorbereid, geen idee hoe ik dit kon laten herstellen. Van revalideren van na een bevalling had ik nog nooit gehoord. Vooraf dacht ik met wat rust, gewoon weer te kunnen sporten. Dat viel heel erg tegen. 

Mijn zoontje maakte heel veel goed! Rust is wat je het hardste nodig hebt na je bevalling. En wat is er dan fijner om met je kindje te knuffelen, naar je slapende kindje te kijken of je kindje te verzorgen? Alle tijd van de wereld nu je zelf aan het herstellen bent. Neem deze tijd en geniet ervan!