De eerste weken van de zwangerschap van Felicia waren zwaar, maar verliepen wel ‘normaal’. De, bij iedere vrouw, bekende zwangerschapskwaaltjes kwamen voorbij. Na 12 weken ging het gelukkig weer beter. Volgens de verloskundige was alles in orde en ze voelde zich weer goed. Bij 16 weken heeft ze een geslachtsbepaling echo gehad. Ze kon niet meer wachten om te horen of ze een zoon of dochter zou krijgen. 

In het weekend heeft ze een gender reveal georganiseerd voor haar familie. En mocht ze eindelijke delen dat ze een zoon zou krijgen! Ze voelde zich niet zo lekker, een flinke griep zorgde dat ze snel naar huis is gegaan

Bloedverlies

Thuis gekomen is ze op bed gaan liggen, nog even het grote nieuws delen op social media en dan rusten. Helaas ging het toen mis. Ze voelde een natte plek in haar ondergoed en zag meteen dat het bloed was.

‘De angst nam meteen toe en ik ben in paniek naar de wc gerend. Ook daar weer een grote plas bloed.’ 

Meteen heeft ze de verloskundige gebeld. Gelukkig kon ze gelijk terecht. De verloskundige heeft het hartje geluisterd. Gelukkig was alles goed! Ze mocht naar huis om te rusten en kreeg mee dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Waarschijnlijk was er een adertje geknapt, dit komt vaker voor bij zwangere vrouwen. Ze is naar huis gegaan. Maar ze was nog niet helemaal gerustgesteld. 

Placenta Previa

Ze kreeg gelijk. De volgende ochtend werd ze opnieuw verrast met een plas bloed. Na een telefoontje naar de verloskundige, mocht ze meteen door naar het ziekenhuis samen met de verloskundige. Ook zij begon zich zorgen te maken. Ze werd naar de gynaecoloog verwezen om een echo te laten maken. Ze bleek een laagliggende tot placenta previa te hebben, die de bloedingen veroorzaakte. Doordat ze pas 17 weken zwanger was, konden ze verder niets voor haar betekenen. De weken erna bleven de bloedingen komen en daarmee ook de bezoekjes aan de verloskundige. 

Na een korte periode zonder bloedingen was het met 22 weken zwangerschap weer raak. Een grote bloeding zorgde voor een volgend ziekenhuisbezoek. Na een aantal standaard onderzoeken, werd ze weer naar huis gestuurd. 

Weekje weg

Met 23 weken ging ze een midweekje naar CenterParcs, samen met haar partner en zijn ouders. Lekker rustig, beetje zwemmen en de stad verkennen. Echt intensief is ze niet bezig geweest. 

In de middag, na het zwemmen, is ze even gaan liggen. Ze was erg moe en wilde even slapen. Op het toilet kreeg ze echter een opnieuw een bloeding. Ze heeft haar eigen verloskundige gebeld, aangezien ze de omgeving niet goed kende. Een controle in het dichtsbijzijnde ziekenhuis werd haar geadviseerd. 

‘Dat voelde voor mij niet goed en we zijn uiteindelijk diezelfde avond om 22:00 uur terug naar Tilburg gereden om vervolgens even op controle te gaan.’  

Het was al laat, de volgende ochtend mocht ze terugkomen voor verdere onderzoeken. Na een lang gesprek met de gynaecoloog, werd besloten dat de begeleiding tijdens haar zwangerschap overgenomen zou worden. De vele bloedingen in een korte periode, bleven zorgen geven. Verplichte bedrust was het advies, geen huishoudelijke taken, geen lange afstanden lopen en geen zware boodschappen meer tillen. 

‘Dit waren hele zware weken voor mij en dan was het buiten ook nog eens zo'n 35 graden. Met de baby ging nog steeds alles goed bij mij in de buik. De dagen gingen voorbij en ik vond het elke dag zwaarder worden en vond alles onzeker voelen.’

Genieten van de zwangerschap

Ondanks alles had ze nog wel de wens om mooie zwangerschapsfoto’s te laten maken en om de babyshower, georganiseerd door haar stiefzusje, door te laten gaan. 

‘Ik was 27+6 weken zwanger toen wij besloten om in Heusden mooie foto's te laten maken, wij hebben echt een top dag gehad. En dat ene uurtje dat wij de deur zijn uitgegaan heeft mij heel goed gedaan.’

Heftige buikpijn

Diezelfde avond kreeg ze ineens enorme steken in haar onderbuik. Ze dacht dat het niets ernstigs was, maar dat ze een verkeerde beweging had gemaakt. De volgende ochtend schrok ze vroeg wakker met een enorme buikpijn. 

‘Ik ben direct naar de wc gegaan en schrok mij kapot, zo'n grote bloeding heb ik in al die weken nog nooit gehad. Ik heb mijn partner wakker geroepen en direct de gynaecoloog gebeld.’

Met spoed ging ze naar het ziekenhuis, ondertussen verloor ze nog steeds bloed. Bijna een uur heeft ze moeten wachten op een kamertje, voordat ze de mededeling kreeg te worden opgenomen ter observatie. Ze was 28 weken zwanger en ze wilden geen risico meer lopen. 

‘De uren gingen zo langzaam voorbij en het enige wat ik mocht doen was in bed liggen. Bij iedere nieuwe bloeding moest ik de verpleging roepen dus dat ging wel een aantal keer zo door tijdens de avond. De buikkrampen werden steeds erger en ik moest ze steeds meer, om de 5 minuten, weg puffen.‘

De arts kwam eindelijk. Na wat onderzoeken werd ze aan de CTG scan gelegd. Hierop waren lichte contracties te zien, veroorzaakt door de bloedingen. Na overleg hebben ze besloten om te starten met een longrijpingsprik. Ze kreeg de de mededeling dat het nog niet zorgelijk genoeg was om naar Utrecht gebracht te worden, maar ze wilden geen risico lopen door de lichte contracties. 

Overplaatsing naar het WKZ in Utrecht

Die nacht werd ze opnieuw wakker met enorme buikkrampen en hevig bloedverlies. Meteen heeft ze de verpleging geroepen. Meteen werd ze aan de CTG gelegd. Na 10 min kwam de arts vertellen dat de kans op een vroeggeboorte erg hoog was, aangezien ze om de 2 min weeën had. 

Voor de 32 weken zwangerschap mocht ze niet in het streekziekenhuis bevallen. Met spoed werd alles in gang gezet om overgedragen te worden naar het WKZ in Utrecht. 

‘Ik heb mijn partner wakker gebeld en gezegd dat hij direct naar het ziekenhuis moest komen. Rond 05:00 uur werd ik in de ambulance gelegd en reden we met sirenes naar utrecht toe, terwijl mijn partner naar huis reed om spullen op te halen.’

In Utrecht aangekomen werd ze naar de verloskamer gebracht. 

‘Een gevoel van angst kwam over me heen, ik was bang en verdrietig, ik lag in een ziekenhuis die ik niet ken buiten mijn eigen vertrouwde omgeving.’

Gebroken vliezen

Na vele onderzoeken werd ze naar een kamer gebracht. De dag is ze verder rustig doorgekomen. Totdat haar partner op het punt stond naar huis te gaan. 

‘Ik vroeg of hij toch nog even wilde blijven, uiteindelijk maar goed ook want op dat moment braken mijn vliezen. Ik was zo bang en werd direct terug naar de verloskamer gebracht. Daar lag ik dan, vol met angst en niet wetend wat er zou gaan gebeuren. De uren streken voorbij terwijl ik aan de CTG scan lag.’

De artsen besloten om de laatste longrijping prik te zetten. Zolang de baby het goed deed, werd er verder niets gedaan. In de avond mocht ze terug naar een kamer en mocht haar partner blijven slapen in een extra bed. De volgende ochtend kwamen de arts, gynaecoloog en de verpleging aan haar bed. Ze zou niet meer naar huis gaan, voordat ze bevallen was, door de gebroken vliezen. Mocht ze de 32 weken halen, dan mocht ze terug naar Tilburg om te bevallen. Deze kans werd echter zeer klein geschat. 

Neonatoloog

Een gesprek met de neonatoloog werd gepland. Hij zou meer informatie geven wat haar eventueel te wachten stond, mocht haar zoon te vroeg komen. 

‘Dit gesprek was even een eye opener want ik had sterk het gevoel dat ik voor het weekend zou gaan bevallen. ’s Avonds kwamen mijn schoonouders en schoonzusje langs, die nog een belly paint heeft gemaakt, dat wilde ik nog graag gedaan hebben. Ik vertelde hen dat ik grote angst had omdat ze diezelfde avond om 21:00 uur de weeenremmers zouden stoppen.’

Haar angst werd nog groter, toen ze de volgende ochtend wakker werd met intense weeën en weer een hevige bloeding. Ze heeft de verpleging geroepen en opnieuw aan de CTG gelegd. De weeen werden zo erg dat ze niet meer op te vangen waren op bed. Ze is naast het bed gaan staan. Haar partner is wakker gemaakt en samen zijn ze naar de verloskamer gebracht. Haar schoonmoeder is gebeld, het was haar wens om haar bij de bevalling te hebben.

‘Ik lag in bed en de ene na de andere wee volgde! Ook het bloedverlies werd steeds meer, met bloedproppen aan toe. Heel de dag waande ik mezelf in mijn eigen wereld om de weeën op te kunnen vangen. Mijn schoonmoeder was elke 5 minuten de matjes aan het vervangen, de verpleging die om de haverklap moest komen om het bloedverlies te wegen. En ik, die zonder enige pijnstilling, alles op lag te vangen. Ik kon niet meer zei ik nog tegen mijn schoonmoeder, het enige wat ik wilde was dat ze de baby eruit moesten halen want ik was op!’

Keizersnede

Even leek het wat rustiger te worden. Tot ze ineens een intense wee kreeg, het leek een perswee. Haar ogen begonnen te rollen. Toen ze weer bij kwam stonden er 3 verloskundige en de arts aan haar bed. 

‘Na overleg kreeg ik toch iets van pijnstilling “wat een verlichting was dat”. Vanaf dat moment is alles als een waas aan mij voorbij gegaan, de tijd vloog voorbij maar s' avonds laat begon ik te merken dat de pijnstilling aan het uitwerken was. Ik vroeg of ik nog wat pijnstilling kon krijgen om de nacht door te komen maar omdat ik al flink wat bloed had verloren, ze op de CTG zagen dat de baby het niet meer goed had in de buik en dat de placenta al deels los begon te raken, besloten ze over te gaan op een spoedkeizersnede.’

Ze werd klaar gemaakt voor de OK en toen ging het snel. Een bloedtransfusie, een tweede infuus en de ruggenprik en dat alles tegelijk. 

‘Daarna heb ik er niet veel meer van meegekregen. Het enige wat ik nog voelde was geduw en getrek aan mijn buik. Ik zag nog dat ze mijn zoontje omhoog hielden en direct weer weg haalden. Mijn partner is meegegaan naar de andere ruimte met ons zoontje. Vanaf dat moment is het een groot zwart gat voor mij. Op 08-06-2019 om 00:17 werd ons zoontje Fynn met 28+4 weken zwangerschap geboren.’

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, had ze het gevoel in haar benen nog niet terug. Haar vader en schoonouders waren meteen gekomen, om haar bij te staan. Ze kreeg veel informatie over haar zoontje van de dienstdoende arts. Hij had een goede start gemaakt. Goed nieuws, gezien de situatie. Pas in de avond mocht ze haar zoontje voor het eerst zien en met hem buidelen. 

‘Op het moment zelf had ik nog niet door wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Er is zoveel aan ons voorbij gegaan en er is zoveel angst en onzekerheid geweest. Pas de dag erna kwamen alle emoties van de afgelopen dagen los, het moment dat ik mijn zoontje zo kwetsbaar zie liggen in de couveuse, mijn gedachten die bezit van me nemen dat ik gefaald heb.’ 

 Stressvolle rollercoaster

‘De wereld waarin wij terecht zijn gekomen, er nooit eerder over gehoord hebben is het meest stressvolle wat er is. Een rollercoaster vol met emoties, leven per uur, per dag met enorm veel onzekerheden. Niet wetende of het allemaal goed gaat of ons zoontje niet ziek wordt. In die tussentijd hebben we nog veel stress gehad op persoonlijk vlak in de familiesfeer door mijn moeder. Dat is het meest pijnlijkste ooit terwijl ik, als dochter, mijn eigen moeder op dat moment juist het hardste nodig had. Gelukkig heb ik veel steun gehad aan mijn schoonmoeder.’

2 weken bracht ze, met haar partner, door in het Ronald mcDonald huis. Zo kon ze zo dicht mogelijk bij haar zoontje zijn. Met een zwangerschapsduur van 32 weken kreeg ze het verlossende woord: ze mochten terug naar Tilburg. Eindelijk naar ‘huis’! De zorg voor haar zoontje werd overgenomen door het ziekenhuis in Tilburg. Na 8 weken ziekenhuis, in totaal, mocht hij naar huis. 

‘Op dat moment heb ik staan huilen van blijdschap!’

8 lange stressvolle weken volgende. Na thuiskomst was ze zelf helemaal gebroken. Ze was moe en zat niet lekker in haar vel. 

‘Na de uitgerekende datum heb ik aan mijn psycholoog gevraagd of het mogelijk was om te beginnen met EMDR behandelingen om zo de trauma aan mijn laatste zwangerschapsweek en de bevalling te verwerken. Dit heeft mij erg goed gedaan. Ik ben er weer bovenop gekomen en uiteindelijk in Januari 2019 weer terug aan het werk gegaan.’

Nu is haar zoontje 2 jaar en het gaat heel goed met hem. Mooi binnen de groeicurven en verstandelijk lijkt hij zelf 3 maanden voor te lopen. Dit laatste is uitzonderlijk bij extreem prematuur geboren kindjes. 

‘Ook ben ik in mijn verwerkingsproces begonnen aan het fotoboek van Fynn waarin ik geregeld terug kijk. Nu zijn wij echt trotse ouders van een lekker ondeugend, eigenwijs ventje!’

Ik wilde het verhaal van Felicia graag delen. Felicia heeft een moeilijk zwangerschap gehad met een heftig einde. Toch heeft ze zich er doorheen geslagen. Een keuze over het verloop van je zwangerschap heb je niet. Je kunt wel kiezen hoe je ermee omgaat. Hierin denk ik dat iedereen een voorbeeld kan nemen aan Felicia. 

Ondanks het onzekere verloop en de angsten, heeft ze ervoor gekozen om van de mooie momenten te genieten. Toch een fotoshoot en babyshower, toch nog even een weekje weg en die bellypaint kan ook gewoon in het ziekenhuis. 

Ze heeft haar gevoel gevolgd, ze heeft actie ondernomen zodra het niet goed voelde en ze heeft zich hard gemaakt voor haar keuzes. 

Uiteindelijk blijft ze achter met het gevoel gefaald te hebben. Onterecht, ze heeft juist gevochten voor haar zoontje. Dat ze instort na thuiskomst, is logisch. Een heftige periode vol stress en alleen maar bezig zijn met je kindje. Dat valt voor iedereen zwaar. Hier kies je niet voor, dit overkomt je. Ze doet het enige juiste, ze werkt aan zichzelf om weer zo dicht mogelijk bij haar oude vrolijker en energieke zelf te komen. Dat hier therapie voor nodig is, is niets om je voor te schamen. 

Felicia, ik wens je heel veel geluk en ik hoop oprecht dat je huidige zwangerschap met veel meer rust zal verlopen. Rust waardoor jij je goed voelt en kunt genieten van deze wonderlijke periode. Het is je gegund om dit niet nogmaals mee te maken. 

Felicia is mama van Fynn en nu zwanger van haar 2e kindje. Je kunt haar volgen op instagram.