Een gemiddelde zwangerschap duurt 9 maanden. Bij mijn moeder klopte dit vrij aardig, waarom zou dit bij mij anders zijn? Ik ging er zelfs vanuit dat het weleens wat langer kon duren. Mijn zwangerschap verliep zonder problemen, op een blaasontsteking en wat harde buiken na. Ik probeerde zo lang mogelijk actief bezig te zijn, met 34 weken kwam mijn conditie als ‘goed’ uit de fitheidstest. Mooi! Nog 2 weekjes werken en mijn zwangerschapsverlof kon beginnen! Daar keek ik erg naar uit.

Eerste signalen van de bevalling

De baby was al vlug ingedaald en dat maakte dat ik stukken wandelen wat zwaar begon te vinden. In de laatste weekenden voor de bevalling hadden we nog behoorlijk veel afspraken gepland. Nog even ervan genieten voordat de baby komt. Niet wetende dat dit al heel snel zou gebeuren.

Het laatste weekend voor de bevalling lukte lang staan tijdens feestjes niet goed meer. Ook kreeg ik in de nachten behoorlijk last van harde buiken of waren dit indalingsweeën, voorweeën of oefenweeën? Ik had werkelijk geen idee. In de nacht vond ik het lastig om ‘normaal’ adem te blijven halen. Hmm, toch best pittig die indalingsweeën!? Maar ik stelde me ‘echte’ weeën als veel zwaarder voor. Ik had er geen seconde over nagedacht dat dit voortekenen waren voor de bevalling.

Wanneer bel je de verloskundige

Na een volgende drukke dag in het weekend, kwamen in de nacht de harde buiken terug. Mijn partner wilde de verloskundige bellen, ik hield hem tegen. Ik wilde de verloskundige niet storen voor zoiets vast onbenulligs als dit en wilde liever wachten tot het telefonisch spreekuur begon op maandag.

De verloskundige verwees me door naar de huisarts voor een blaasontstekingstest en zou later die ochtend langskomen voor controle. Erg opgelucht was ik toen bij de huisarts bleek dat het geen blaasontsteking was. Eenmaal thuis, hoorden we na controle door de verloskundige, dat ik 2 cm ontsluiting had!

Huh, wat!? De verloskundige vertelde ons dat we naar het ziekenhuis moesten. Bij een vroeggeboorte wordt de bevalling door een gynaecoloog begeleid en staat de kinderarts stand-by. Het kon snel gaan, maar het was ook goed mogelijk dat de lichte weeen activiteit, die ik had, zou stoppen. Waarop ik naar huis zou worden gestuurd. De baby kon in dat geval best nog een paar weken op zich laten wachten.

Vluchttas pakken

Tijd om me erg druk hierover te maken had ik niet. Of ik snel mijn vluchttas wilde pakken om naar het ziekenhuis te vertrekken. Uhm, vluchttas? Ik was nog helemaal niet begonnen met inpakken. We waren nog druk bezig in huis, met de babykamer. Ik had nog weken te gaan, dacht ik. Mijn verlof was nog niet eens begonnen. Hoe vreemd was dit. Een paar weken geleden waren we bij een bijeenkomst in het ziekenhuis en kregen we een rondleiding door de verloskamers. Niet wetende dat ik daar zo snel zelf terecht zou komen.

In het ziekenhuis

In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat de bevalling vorderde. Na 34 weken, ik zat inmiddels op 34 weken en 4 dagen, wordt de bevalling niet meer geremd. We kregen te horen dat ze ‘de natuur’ haar gang lieten gaan. Ook was medicatie voor longrijping bij deze termijn niet nodig. Ik kreeg alleen, voor de zekerheid, een infuus met antibiotica in verband met een eventuele steptokokkeninfectie. Even spookte het door mijn hoofd: help hoe ga ik dit ooit doen? Bevallen zonder voorbereiding in de vorm van boeken en een pufles! Gelukkig werd ik gerustgesteld en ben ik hierin heel goed begeleid. Tijdens de persfase stond de kinderarts achter het gordijn om snel in te kunnen grijpen.

Schuldgevoel

Gelukkig was dit niet nodig. Na wat kleine onderzoekjes bleek onze zoon kerngezond! Wat een ‘geluk’ met een termijn van 34+ weken. Het had ook heel anders uit kunnen pakken, dat besefte ik heel goed. Maar wat had ik onze zoon graag een andere start gegeven. Zonder couveuse en de eerste paar weekjes van zijn leventje in het ziekenhuis. Schuldig heb ik me zeker gevoeld, hoe kon dit gebeuren, waar ging het mis, wat heb ik fout gedaan, hoe had ik dit kunnen voorkomen?

Het liefst liet ik hem geen seconde alleen. Ik voelde me machteloos om hem daar zo ‘alleen’ in de couveuse te zien liggen. Het liefste had ik hem de hele tijd geknuffeld. Helaas had hij vooral veel rust nodig om aan te sterken. Gelukkig werd het huid-op-huid contact met je baby erg gestimuleerd en mochten zowel ik als mijn partner regelmatig met hem buidelen. Ook begon ik vrijwel direct met kolven. De borstvoeding kwam heel langzaam op gang. Alle beetjes waren mooi meegenomen. In de tussentijd kreeg onze zoon voeding via een sonde.

Na ruim twee weken mochten we het ziekenhuis verlaten. Een verklaring voor de vroeggeboorte hebben we nooit gekregen. Misschien maar goed ook dat niet alles een verklaring heeft of hoeft te hebben. Een kerngezonde zoon is het allerbelangrijkste, daar zijn we tot op de dag van vandaag erg dankbaar voor!

Meer over Suzanne:

Suzanne is inmiddels mama van 2 gezonde kinderen, een jongen en een meisje. In dit artikel heeft ze geschreven over haar eerste bevalling. Een zwangerschap zonder complicaties, kan toch zomaar eindigen in een vroeg bevalling en een gezonde zoon. Voor mij het bewijs dat je de natuur zijn werk moet laten doen. Je kindje komt wanneer het komt.