In deze tweede gastblog beschrijft Jenny over de overgang naar het Speciaal Onderwijs van haar zoon. Voor haar zoon de beste beslissing ooit. Eindelijk is hij niet meer anders dan de anderen. Het Speciaal Onderwijs is geen falen van je kind of van jou als ouder. Het Speciaal Onderwijs is er juist om kinderen te bieden wat ze nodig hebben. Jenny legt je uit waarom zij, als moeder, zo blij is met het Speciaal Onderwijs van haar zoon. En waarom ze graag nog meer hulp zou krijgen bij de zorg voor haar zoon met Autisme.

Naar het Speciaal Onderwijs

Daar gaat hij dan, op naar het speciaal onderwijs. De lestijden van zijn nieuwe school zijn hetzelfde als van zijn zusjes. Wij, als ouders, kunnen niet op hetzelfde moment op twee plekken zijn. Hier moesten we een oplossing voor vinden. Gelukkig komen we in aanmerking voor leerlingenvervoer geregeld vanuit de gemeente.

Zo moeten wij hem dus wel op zijn eerste schooldag meteen met de taxi moeten laten gaan. Leuk? Nee! Nodig ja, want dit is zijn nieuwe structuur, duidelijkheid. Zo hoort het dus vanaf nu. Het nadeel is dat je nooit een juf live ziet. Tenzij je hier bewust afspraken voor maakt.

Onderwijs op niveau

Zo verstrijkt de tijd en doet hij het prima op school. Ze hebben geen opleiding niveaus en werken op het niveau wat het kind heeft. De klassen heten dus ook geen groep 1, 2 of 3, maar hebben namen zoals de kikkerpoel. Erg leuk! Slim ook, want zo is er geen onduidelijkheid over welke niveau je hebt. Zo kan hij in de kikkerpoel bijvoorbeeld onderwijs krijgen wat normaal in groep 5 is of groep 3. Alle kindjes zijn dus gelijk! Ik vind het echt een aanrader.

Speciaal Onderwijs is geen falen!

De stap naar het speciaal onderwijs voelt voor velen als falen. Ze willen hun kindje “normaal” laten zijn, op het regulier onderwijs. Ik snap het. We probeerden het ook! Maar het was voor ons onmogelijk. Lees hier meer over in mijn eerste blog.

Ons kind ontwikkelt zich zo goed in het Speciaal Onderwijs! Hij voelt zich normaal daar. Omdat alle kindjes hetzelfde zijn. Hij was geen buitenbeentje meer, geen “probleem” kind meer. Maar een kind met speciale gevoelens.

Roep om extra hulp

Ondertussen zit hij al een paar jaar op het SO, ieder jaar doen ze een onderzoek naar het uitstroom niveau en naar wat haalbaar is met de juiste hulp! Zo hebben we ook de juiste hulp in zorgland nodig!

En laten we dat nou even royaal missen in noord Limburg. Nou ja missen, als we zouden verhuizen 15km verderop, is de zorg in de gemeente al 10x beter dan waar we nu zitten. Maar of dat dé oplossing is? Wij moeten gewoon geholpen worden! En dat is nu niet zo.

Afgelopen mei hebben wij als zorgouders gemaild naar ons contactpersoon binnen de gemeente en naar de zorginstelling waar Daan de buitenschoolse opvang heeft. Deze zorginstelling zorgt ervoor dat hij dadelijk vlekkeloos de toekomst in stroomt. (Kuch kuch)

Onveilige thuissituatie

In mei hebben we gemaild, de thuissituatie werd onveilig! We kunnen beamen dat zijn pakket steeds zwaarder wordt. Ondanks alles wat we hebben aangepakt als hulp. We mailden, we vroegen om hulp! Ze hoorden ons aan en er kwam een onderzoek naar de thuissituatie. De conclusie in september was:

• Als hij thuis is, moeten er minimaal 2 volwassenen bij zijn

• Hij heeft therapie nodig om te begrijpen wat nodig is, om redelijk te kunnen functioneren met autisme

• De ouders zijn overbelast en moeten ontlast worden.

Eindstand, we zijn in januari 2022 ondertussen. Hij doet het goed op school, maar is overprikkeld op BSO dagen. We zouden geholpen moeten worden, maar ze zien het starten van therapie niet als nodig nu Hij is TE overprikkeld. Daar moet wat aan gebeuren. We zijn 8 maanden verder na onze noodkreet in mei en hebben nog geen hulp! Over 2 weken hebben we weer een gesprek. Ik ga het gesprek niet meer alleen doen, ik heb hulp ingeschakeld!

Heb jij al eens in zo’n zorg situatie gezeten?

Ik hou je op de hoogte hoe het afloopt.

Liefs Jenny

Dank je wel Jenny voor het delen van je verhaal. Je laat zien dat het belangrijk is om las ouders de regie te nemen en aan de bel te trekken als het niet meer gaat. Zorg en hulp krijg je niet vanzelf. Zet je over je schuldgevoel en gevoel van falen heen, trek je niets aan wat anderen ervan vinden. Zij hebben echt geen idee hoe het echt is om een kind te hebben dat extra zorg nodig heeft. Je bent hierin een inspiratie voor andere moeders!