Ik keek er ontzettend naar uit, het borst voeden! Ik zag het als iets heel speciaals tussen moeder en kind. Zowel emotioneel als lichamelijk heeft borstvoeding voor beiden natuurlijk vele voordelen. Ik heb de informatiebijeenkomst hierover dan ook met veel belangstelling en plezier gevolgd.

Het liep anders..

Het opstarten van de borstvoeding verliep, ondanks alle tips en inspanning, moeizaam. Mijn dagen bestonden uit voeden, bijvoeden en kolven.

Al in de eerste week wees onze lieve kraamhulp me op een toen nog onschuldig ogend rood plekje op mijn borst. Niks aan de hand, geen koorts, warmte of zwelling. Wel goed in de gaten houden natuurlijk. In week twee op advies van de verpleegkundige van het consultatiebureau langs de fysiotherapeut voor een behandeling met ultrageluid. Mogelijk zou de plek hiermee verdwijnen. Na drie consulten bleek dit niet de oplossing. Er volgde contact met een lactatiedeskundige. Ze gaf naast praktische tips ook het advies om bij verdenking van een borstontsteking direct te starten met antibiotica. Ik had deze symptomen niet. 

Borstontsteking?

In week drie nam de rode plek een andere vorm aan, deze werd groter, dikker en steeds pijnlijker. Ik vond het tijd om de huisarts te vragen of ik kon starten met antibiotica. Deze stemde hiermee in. Echter na twee dagen was de pijn niet meer te houden! Ik kon mijn arm niet meer optillen en kon niet meer liggen op mijn buik of zij. Na de kraamvisite, besloot ik naar de spoedpost van de huisarts te gaan.

De dienstdoende arts keek naar mijn borst en flapte eruit :

‘dit lijkt wel een mislukte borstvergroting…’

Hij verwees me direct naar de afdeling spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Er bleek sprake te zijn van een borstabces. Door het inkapselen van de ontsteking geeft dit meestal geen klachten van koorts. Vanwege de grootte van het abces dacht men aan een operatie. Het gevolg hiervan zou alleen wel een lange periode van herstel en risico op blijvend littekenweefsel zijn. Daarom stelde onze kundige borstarts voor om toch te gaan voor drainage.

Er volgden weken van ziekenhuisbezoeken en een zorgvuldig kolfschema (ook in de nachten). Zodra ik hiervan afweek was er namelijk weer opnieuw sprake van een borstontsteking. Ik moest mijn borst ook goed warm maken en masseren voor het kolven. Het hele riedeltje koste me dag en nacht steeds ongeveer een uur.

Herstel periode

Wat was ik opgelucht toen mijn borst drie maanden later eindelijk staakte met de melkproductie! Er volgde helaas nog wel een periode van duizeligheid ten gevolge van de hormonale disbalans. 9 maanden na de geboorte van onze dochter konden we als gezin eindelijk echt elkaar gaan leren kennen en gaan genieten van elkaar.

Als ik had geweten wat ik nu weet, zou ik niet meer kiezen voor borstvoeding. Het heeft me teveel energie gekost. Ik heb uiteindelijk ook nooit volledig borstvoeding kunnen geven, mijn melkproductie was te minimaal. Ik had dan vooral tijd gestopt in het lekker samen knuffelen! Huid-op-huidcontact zorgt tenslotte ook voor de aanmaak van oxytocine (met alle positieve effecten voor lichaam en geest)!

Dit artikel is geschreven door Eef (fictieve naam), moeder van een dochtertje. Eef deelt haar ervaring, om je mee te kunnen geven dat borstvoeding geven niet vanzelfsprekend een succes is. Borstvoeding geven kan een heel mooie ervaring zijn en is heel waardevol voor je kindje. Toch gaat het niet altijd goed. Weet dat je ten alle tijde een keuze hebt. Koste wat het kost doorgaan met borstvoeding maakt niemand gelukkig. Maak voor jezelf de afweging of het de moeite waard is!